In de platenkast van Pothamus en Lalma

Toon je platenkast aan een muziekliefhebber en die weet niet alleen wie je bent, maar neemt ook zelf een paar tips mee naar huis. Voor de rubriek ‘De Platenzaak’ vertellen de artiesten die in De Concertzaak optreden over de muziek die voor hen belangrijk is. Zijn deze keer aan de beurt: Pothamus en John Roan van lalma, allebei op 19 november in De Club.

Pothamus in 28 woorden

Mechels trio dat zich ophoudt tussen sludge en post-rock en met die combinatie onder meer scoorde op Eurosonic in Groningen. Intussen ook graag gezien in ‘De Zwaarste Lijst’.

lalma in 28 woorden

Project waarin John Roan van Belpop-monument Arsenal zijn nieuwe liefde aan ons voorstelt: de blackmetal. Zijn debuut ‘ănˈtʌmbrə’ is, meer nog dan hard en agressief, bezield en emotioneel.

Welke plaat heeft je aangezet om zelf muziek te maken?

Mattias M. Van Hulle (Pothamus, drums): ‘Rond mijn dertiende ben ik op enkele maanden tijd van de ene in de andere bepalende plaat gerold: eerst Hybrid Theory van Linkin Park, dan Iowa van Slipknot, vervolgens Cradle of Filth, en via die weg tot slot in de heerlijk intense waanzin van blackmetal gerold.’

Sam Coussens (Pothamus, gitaar en zang): ‘Een compilatie van Nirvana die in 2002 uitkwam. Ik heb die zelf gekocht in de Free Record Shop. Kurt Cobain blijft als zanger niet te evenaren.’

John Roan: ‘Bij mij was het geen plaat, maar een concert. Mijn vader speelde een tijdje als gitarist mee met Wim De Craene. Als klein ventje mocht ik vaak mee naar optredens en op een gegeven moment was ik voor één avond de mini-roadie van dienst. Wim vond dat blijkbaar heel schattig en vroeg of ik hem ook wou aankondigen op het podium. De kick die ik toen kreeg was ongezien en voor mij was het duidelijk dat ik daar op mijn plaats stond.’

Welke plaat raad je aan jonge bands aan?

Coussens: ‘Meds van Placebo. Dat heeft alles: elektronica en gitaren, mannen- en vrouwenstemmen, stevige en erg breekbare nummers... Ook het artwork en de videoclips zijn prachtig.’

Roan: ‘Hairway to Steven van The Butthole Surfers willen voorstellen. Alle wijzers gaan richting een geschift werk van een meer dan geschifte band, maar er zit, voor mij althans, zoveel meer in. Ik wil niet oud klinken, maar ik mis dat experiment bij de nieuwe generatie. Wat een band vroeger pas op zijn vierde plaat deed, toen het succes in zicht kwam, krijgen we nu al vanaf noot één. Als je de kunst van popmuziek schrijven in je experimenten krijgt verwerkt of omgekeerd, dan denk ik dat je goed bezig bent.'

Aan welke plaat in je bezit ben je het meest gehecht?

Van Hulle: ‘Mass III van Amenra. Ik heb de band op mijn zestiende leren kennen, toen ik in een soort vormende overgangsperiode zat. Die plaat en die groep zijn sindsdien muzikale metgezellen geweest bij belangrijke dan wel impactvolle gebeurtenissen en mijlpalen. De muziek van Amenra is vervlochten met mijn ziel.’

Roan: ‘The Age of Plastic van The Buggles, de eerste plaat die ik zelf kocht. Net als The Butthole Surfers kan Trevor Horn van The Buggles een poptrack schrijven en tegelijk de waarde van het experiment inschatten. Qua songwriting hebben een aantal nummers de tand des tijds jammer genoeg niet doorstaan, maar de sound is fenomenaal en tracks als The Age of Plastic en Video Killed The Radio Star blijven staan als een huis.’

Welke plaat zet je op in de auto of de tourbus?

Coussens: Op het Nederlandse festival Roadburn leerde ik de metalband Thou kennen. Ze maken doom en sludge, maar zien er totaal niet metal uit. Vooral hun werkethos is waanzinnig: elk jaar brengen ze één tot drie platen uit. Ik kies voor hun Black Sabbath-cover Supernaut.’

Roan: ‘Ik ben nooit echt fan van Blur of The Gorillaz geweest, maar het solowerk van Damon Albarn en zeker de plaat Dr. Dee, geïnspireerd op het leven van de zestiende-eeuwse astronoom John Dee, grijpt me vaak naar de keel. Ik heb ongelofelijk veel respect voor mensen als Damon. Je zou kunnen zeggen dat het makkelijk is om te gaan experimenteren met je carrière als je tal van hitsingles op je naam hebt, maar toch zijn mensen zoals hij eerder de uitzondering dan de regel.’

Welke plaat wil je horen als je net hebt opgetreden?

Van Hulle: ‘Alles van Afterlife Records: Mind Against, Tale of Us … Intussen durf ik te vermoeden dat ik met mijn liefde voor techno ook de rest van de band heb aangestoken. Het hangt waarschijnlijk samen met hoe we zelf muziek maken: inzetten op sfeer en dynamiek en kracht putten uit herhaling. Als ik na een show mijn adrenaline en energie kan kanaliseren op techno, voelt dat juist aan.’

Michael Lombarts (Pothamus, basgitaar): ‘Net na de show wil ik niets horen, maar later op de avond durf ik de roes van de show te verlengen met heavy metal uit de eighties.’

Roan: ‘Ik wil het dan ook graag stil. Op het podium vertrek ik naar een zone in mijn hoofd waar ik met alle macht probeer in te blijven. Dat is voor mij persoonlijk een nogal heftige taak die heel veel energie van mij vergt, zoveel soms dat ik na een optreden vaak in een zwart gat val. Voor muziek is er op dat moment geen plaats.’

Welke plaat is ideaal voor de afterparty?

Pothamus: ‘Strange Harvest van Tempers! We kennen de band niet echt, maar dat nummer sprong er meteen uit toen we tijdens een repetitie in coronatijd een playlist met post-new wave hadden opgelegd. Strange Harvest is zo’n nummer dat voorbij de horizon reikt, heel mooi en intriest.’

Roan: ‘Grappige vraag wel, omdat ik met heel veel moeite al op de party terecht zou komen, laat staan dat ik de afterparty haal. De fijnste mensen en interessantste gesprekken zijn zelden daar te rapen, toch? Mocht ik alleen op de afterparty mogen zijn, dan zou ik steevast Music for Psychedelic Therapy van Jon Hopkins opleggen.’

Wat is je favoriete plaat van Mechelse makelij?

Van Hulle: ‘Bands als Psychonaut, Hippotrakter en L’itch liggen voor de hand, maar mag ik even de nostalgische kaart trekken? Midden jaren 2000 was de groep Bourbon For Roses de spil van een hele resem legendarische shows in Mechelen. Aan hun plaat Beautiness Left to Sleep hangen veel mooie herinneringen vast. Optredens binnen de ring waar je voor drie euro binnen kan: dat kan ik vandaag wel missen.’

Roan: (fluit) ‘Ik ken er geen...'

Welke plaat moet je nog zeker checken als je Pothamus of lalma goed vindt?

Coussens: ‘Alles van The Black Heart Rebellion. Helaas zijn ze gestopt, maar dat is geen reden om ze niet te leren kennen.’

Van Hulle: ‘En Cascades van Capitan. Mechelaars die heel kwalitatieve postrock weten te maken.’

Roan: ‘Years Past Matter van Krallice. Je voelt dat die plaat gemaakt is door gasten die niet alleen naar metal luisteren, maar hun oren wijd openhouden voor alles wat interessant kan zijn, zonder opportunisme dat om de hoek loert. Ze zijn technisch ongelooflijk goed, maar zetten die kunde om naar een hoger niveau van emotie, zonder in te binden aan bruutheid. Ze zien er ook uit alsof ze alleen muziek voor zichzelf maken, maar ik ben enorm blij dat ze die plaat als het ware ook voor mij gemaakt hebben.’

Capitan - Cascades

Krallice - Years Past Matter

Sam, Mattias, Michael en John in gesprek met Jasper Van Loy. Foto Benjamin Velleman.